Press Release

Introspective –ColourS (dancing) is Idriz Jossa’s introduction to his new series of paintings entitled Introspection – Reset. This initial introductory series consists of 16 Prints –Paintings in which he shares, continues and intensifies his present research.

The 16 works that make up Introspective –ColourS (dancing) are being shown exclusively in a virtual space: the immaterial setting of Jossa’s personal webpage. In this way he begins the series with a question: ‘What are the potential and the limitations of the presentation and representation of artists and their research?’ He raises questions about the institutional art scene with its mechanisms of inclusion and exclusion. And he reflects on opportunities that are offered or taken, and sometimes even have to be extorted.

But Jossa not only formulates observations, in this series he also makes optimal use of a contemporary perspective. By choosing to make his personal webpage the exclusive setting for his works, he turns the circumstances to his own advantage. He takes his place in a generation of artists who employ the digital space as a dynamic, open and democratised haven for artistic experiment, sharing, and the necessity of visibility.

The virtual space also allows Idriz Jossa to shed a more radical light on certain aspects of his artisthood. Whereas in earlier works he often examined the relations between print, photo-print, drawing and painting, in Introspective –ColourS (dancing) he is able to go a step further. The relationship between craft and automation – between materiality and pixel – is taken to extremes. These 16 digital works explore a border region where a laborious, time-consuming process – of forming and transforming, of drawing and distortion – attaches itself to a medium that is associated primarily with transience and speed. This is extended even further by the white backgrounds which, lacking a material support, represent the void or ‘nothingness’. They raise questions concerning ‘existence’ and ‘nonexistence’ and thereby also of the legitimacy (right to existence) and substantiality of the digital image.

As in the case of earlier series: Les Demoiselles d’Avignon (The Apocalypse) After Picasso (2012), Le Déjeuner sur l’herbe > Impressions (white, orange & 3D) After Manet & After Picasso (2013), as well as in the series of paintings being introduced here, they are portraits that draw on the wealth of online databanks containing historical masterpieces. As is often the case in Jossa’s work, the ultimate, interpreted (and transformed) facial features are disrupted and twisted and animal accents draw attention to our history and evolutionary origin. In this way, Idriz Jossa is sticking to his quest for a new, alternative portrayal of man.

But in the context of the medium in which these 16 works were created and are shown, the lines also evoke an association with the distortion that occurs when the invisible underlying codes of a digital image have been corrupted; what Idriz Jossa calls ‘the failure of the image’. Yet he does not consider this something negative. In fact he even employs it in his work as a source of inspiration and views it as a point where a new sort of visual freedom arises; a dimension in which things can break free from their original, stereotypical forms and become part of a dance involving the artist, the subject and the viewer.

The images seek their own path within a tradition and a future. They dance in tandem with a form of painting and try to relate to its dynamic: The Rhythm of Painting. Sometimes they follow the cadence, at others they are at odds with the sustained tempo, work against it, or interrupt it. This dance – a dance of the ages – puts the artist and the patient viewer into a trance, a sort of stupor. Jossa intensifies this state even more by deliberately using specific colours – Black&White, Blue, Pink, Color. He makes a similar image appear anew in a different colour-space and thereby verifies how the image rearranges itself in the mind, summons up a different feeling, and finds a new meaning.

Press Release

Met Introspective –ColourS (dancing) introduceert Idriz Jossa Introspective –Reset. Deze eerste, inleidende reeks bestaat uit 16 Prints –Paintings waarmee hij zijn huidig onderzoek zowel deelt, vervolgt als intensifieert.

De 16 werken onder Introspective –ColourS (dancing) worden uitsluitend getoond in een virtuele ruimte: de immateriële context van Jossa’s persoonlijk webpagina. Op die manier begint hij deze reeks met een vraag: ‘Wat zijn de mogelijkheden en beperkingen van de (re)presentatie van kunstenaars en hun onderzoek?’ Hij bevraagt er de institutionele artistieke situatie met haar mechanismes van in- en uitsluiting. En hij reflecteert over kansen die geboden of genomen, soms zelfs afgedwongen moeten worden.

Maar, meer dan het formuleren van een commentaar, maakt Jossa met deze reeks optimaal gebruik van een hedendaags perspectief. Door zijn persoonlijke webpagina als exclusieve context voor het tonen te selecteren, zet hij de omstandigheden naar zijn hand. Hij schrijft zich in bij een generatie kunstenaars die de digitale ruimte hanteren als een dynamische, open en gedemocratiseerde vrijplaats voor het artistieke experiment, het delen en de noodzaak van zichtbaarheid.

De virtuele ruimte staat Idriz Jossa ook toe om bepaalde facetten van zijn kunstenaarschap radicaler te belichten. Waar hij met zijn eerdere werken al meermaals de relatie onderzocht tussen print, prent, tekening en schilderij, kan hij met Introspective –ColourS (dancing) nog een stap verder gaan. De verhouding tussen ambacht en automatisering – tussen materialiteit en pixel – wordt er op de spits gedreven. De 16 digitale werken verkennen een grensgebied waar een toegewijd, tijdrovend proces – van vormen en vervormen, van tekenen en vertekenen – zich hecht aan een medium dat voornamelijk met vluchtigheid en snelheid wordt verbonden. De witte achtergronden, die door het ontbreken van een materiële drager de leegte of het ‘niets’ vertegenwoordigen, breiden dit nog verder uit. Ze stellen vragen over ‘bestaan’ en ‘niet bestaan’ en daarmee over de legitimiteit (het bestaansrecht) en de wezenlijkheid van het digitale beeld.

Net als bij eerdere reeksen – Les Demoiselles d’Avignon (The Apocalypse) After Picasso (2012), Le Déjeuner sur l’herbe >Impressions (white, orange & 3D) After Manet & after Picasso (2013) en– en bij de reeks schilderijen die hier wordt ingeleid, gaat het om portretten die putten uit de rijke online databanken van historische meesterwerken. Zoals wel vaker bij Jossa zijn de uiteindelijke, geïnterpreteerde (en getransformeerde) gelaatstrekken verstoord en verwrongen en wijzen animale accenten ons op onze geschiedenis en evolutionaire herkomst. Idriz Jossa houdt zo vast aan zijn zoektocht naar een alternatieve verbeelding voor de mens: een nieuw mensbeeld.

Maar, in de context van het medium waarbinnen deze 16 werken tot stand komen en worden getoond, roept de lijnvoering ook een associatie op met de vervormingen die optreden wanneer de achterliggende, onzichtbare codes bij een digitaal beeld corrupt zijn; wat Idriz Jossa benoemt als ‘het falen van het beeld’. Toch ziet Jossa dit niet als iets negatief. Hij zet het binnen zijn praktijk zelfs in als een inspiratie en beschouwt het als een moment waarop een nieuw soort beeldende vrijheid ontstaat; een dimensie waar de dingen kunnen loskomen van hun oorspronkelijke, stereotiepe gedaantes en deel worden van een dans tussen kunstenaar, onderwerp en publiek.
De beelden zoeken hun weg binnen een traditie en een toekomst. Ze dansen mee met een schilderkunst en zoeken naar een verhouding tot haar dynamiek: The Rhythm of Painting. Soms volgen ze de cadans, dan weer staan ze dwars op het aangehouden tempo, gaan er tegenin, onderbreken. Deze dans – een dans van eeuwen – brengt de kunstenaar en de geduldige kijker in een roes, een soort bedwelming. Deze toestand wordt door Jossa nog versterkt met een bewust gebruik van specifieke kleuren – Black&White, Blue, Pink, Color. Hij laat een gelijkend beeld opnieuw verschijnen in een andere kleurruimte en gaat zo na hoe het beeld zich in de hoofden herschikt, een ander sentiment oproept, een nieuwe betekenis vindt.